Anne Provoost is een van de meest gelauwerde Vlaamse auteurs. De “Gouden Uil” en vooral de “Driejaarlijkse Cultuurprijs van de Vlaamse Gemeenschap” (vroeger bekend als de Staatsprijs voor Proza) die ze in 2009 verdiende, vormen een voorlopig hoogtepunt. Vele van haar boeken werden in meerdere vreemde talen vertaald. Van Vallen, een van haar bekendste romans, werden niet alleen theaterversies gemaakt, maar ook een Engelstalige film in 2001.
Toch vindt Anne onze “Prijs voor het Vrije Denken” iets bijzonders, omdat we er niet alleen haar literaire kwaliteiten mee eren, maar ook haar engagement om onze maatschappij beter te maken dan ze nu is.

Anne schrijft romans voor de jeugd zowel als voor volwassenen en ook vele van haar ik-vertellers bevinden zich op de grens tussen jeugd en volwassenheid.
Heel bijzonder voor ons is dat haar kritische houding tegenover geloof en godsdienst, die door de Maeckelberghe Foundation zo op prijs wordt gesteld, ook in haar boeken voor een jeugdig publiek naar voren treedt. Anne Provoost brengt op een voorbeeldige manier deze aartsmoeilijke opgave tot een goed einde. We kunnen ons daar een beeld van kunnen vormen dank zij het boek De Arkvaarders waarin de auteur een heel eigen interpretatie van het bijbelverhaal van de ark van Noah ten beste geeft.

Anne Provoost is ook bekend om haar religiometer. Je hoort voortdurend dat er een onderscheid gemaakt moet worden tussen gematigde en extreme vormen van religie. Maar, zo vraagt ze zich af, hoe meet je dat? Haar religiometer is daarop het antwoord en die verscheen voor het eerst in haar sermoen Beminde Ongelovigen dat een belangrijk argument was om haar de prijs voor het Vrije Denken te verlenen.

Anne is ook heel erg begaan met de milieu problematiek en die heeft, zo zegt ze, een nog heel aparte betekenis voor vrijzinnigen. Tekenend is het volgende citaat van haar: 'niet-gelovigen zijn dubbel bedreigd: naarmate de planeet aftakelt, verliezen we niet alleen onze goede leefomstandigheden, maar wordt ons ook ontnomen wat je onze versie van het hiernamaals zou kunnen noemen. Ons hiernamaals – we hebben er geen ander – ligt in de toekomst, in het geloof dat de volgende generatie beter af zal zijn dan de vorige.'
 

Johan Keirse en Raymond Maeckelberghe hebben elkaar nooit gekend en toch bestaat tussen beiden grote gelijkenissen in de wijze waarop ze zich hebben ingezet voor de verspreiding van het vrijzinnig gedachtengoed lokaal en nationaal.
Voor Johan is het wezenlijk dat iedere mens in vrijheid kan beslissen wat van belang is voor hem en waarom. Op grond van dit principe ligt het voor hem voor de hand dat mensen tot heel verschillende keuzes kunnen komen bij de invulling van hun talenten. Deze keuzes kunnen zowel rationeel zijn als verbonden met verschillende morele, politieke, ethische en religieuze standpunten die daarmee samenhangen.
Dit alles verklaart waarom Johan het engagement niet schuwde.
In eerste instantie sloot hij zich aan bij Agalev en ging hij in de gemeentepolitiek. Agalev sprak hem aan omwille van de visie op sociale rechtvaardigheid, nl. het gekant zijn tegen uitsluiting en omwille van hun bezorgdheid voor het milieu en hun strijd voor een duurzaam samenleven. Zijn dagelijkse strijd voor solidariteit en milieu sterkte hem in zijn vrijzinnige overtuiging. Vandaar zijn engagement in de vrijzinnige beweging en zoals Raymond Maeckelberghe nam hij de ene functie na de andere op zowel lokaal als nationaal.
In 1999 werd hij voorzitter van de Oudervereniging voor de Moraal in Oostkamp, functie die hij nog steeds met heel veel liefde waarneemt.
In 2005 werd hij bestuurslid van het HVV West-Vlaanderen, in 2008 lid van het dagelijks bestuur van het HVV West-Vlaanderen en in 2009 bestuurslid van het HVV Nationaal waarvan hij dit jaar de ondervoorzitter is geworden.

Daar bleef het niet bij.
Op lokaal vlak start hij in 2003 samen met Jeannette Vandommele de eerste morele dienstverlening op in de Wieke in Oostkamp.
In 2004 was hij, samen met een tiental anderen, medeoprichter  van het Vrijzinnig Centrum De Molensteen - Oostkamp. Waar hij achtereenvolgend verschillende functies bekleed heeft en nog bekleedt. Intussen is Johan expert geworden in de wetgeving op de levensbeschouwelijke verenigingen.
Zoals bij Raymond Maeckelberghe zien we een grote gedrevenheid waarmee hij zijn overtuiging consequent gestalte heeft gegeven en nog elke dag geeft.
Johan is bovendien een doener, een “selfmade” man. Hij is de man van de praktische uitvoering, van het opmaken van een uitnodiging, het versturen van flyers, het maken van reclameborden, het afschuimen van het internet naar doelgroepen, het klaarzetten van een zaal voor een activiteit enz. Allemaal praktische maar stille werken die noodzakelijk zijn om een succesvolle avond te organiseren. In dit werk wordt hij voor 100% gesteund door Francine, zijn immer aanwezige partner.
De veelzijdigheid van zijn engagement is van onschatbare waarde en ook daarin gelijkt hij op Raymond Maeckelberghe.